Iwona Borowicka urodziła się w 1929 roku czyli dziewięćdziesiąt lat temu. Przed sześćdziesięcioma piecioma laty przyjechała z rodzinnej Łodzi do Krakowa i zadebiutowała w rodzącej się wówczas krakowskiej Operetce. Trzydzieści pięć lat temu przedwcześnie zmarła. W dwudziestą rocznicę jej śmierci dzięki fundacji "Czardasz" obchodziliśmy w Krakowie Rok Borowickiej, m.in. ukazała się biografia artystki pióra Jacka Chodorowskiego oraz zorganizowano pierwszy konkurs operetkowy jej imienia. Kolejną okręgłą rocznicę uczczono nadaniem ulicy przy której niegdyś mieściła się Operetka, a dziś stoi gmach Opery Krakowskiej, miana ul. Iwony Borowickiej.

W sobotę w południe, również w jubileuszowym roku, staraniem rodziny ukochanej nie tylko przez krakowian primadonny, na kamienicy przu ul. Długiej 55 w której mieszkała artystka odsłonięto pamiątkową tablicę dłuta prof. Czesława Dźwigaja.

Wieczorem, na rogu Lubicz i Borowickiej, odbył się wspomnieniowy koncert przygotowany przez Operę i Fundację "Radosny senior" prowadzoną przez synową Iwony Borowickiej, Sybillę Borowicką wraz z jej siostrą.

Artyści Opery: śpiewacy - Katarzyna Oleś-Blacha, Monika Korybalska, Paula Maciołek, Jarosław Bielecki, Adam Sobierajski, Adam Szerszeń i tancerzAdam Mośko oraz gościnnie tenor Jakub Oczkowski prezentowali z towarzyszeniem orkiestry i chóru Opery Krakowskiej pod dyrekcją Tomasza Tokarczyka arie i ensemble z operetek w których niegdyś wzruszała i bawiła słuchaczy Iwona Borowicka. Prowadząca koncert Katarzyna Sanocka przypominała fakty z życia gwiazdy, a z ekranu patrzyła na nas niezapomniana artystka w różnych odsłonach: i w rozlicznych rolach scenicznych, i prywatnie, z ukochanymi kotami. Słuchaliśmy też z niepowtarzalnego głosu uwiecznionego w nielicznych niestety nagraniach. Gościem specjalnym wieczoru był Franciszek Makuch, jeden z niewielu żyjących partnetrów scenicznych Iwony Borowickiej, wciąż pełen werwy i wdzięku i wciąż śpiewający.

Była w tym wieczorze nuta nostalgii za czasem który minął, za śpiewakami którzy rozumieli ducha wiedeńsko-węgierskiej operetki, którzy wiedzieli czym różni się hrabina od pokojówki a książę od lokaja (nie tylko bogactwem ale przede wszystkim sposobem bycia, gestem, postawą itp. itd). Niestety, te czasy minęły, salonową elegancję możemy oglądać już tylko na okolicznościowych pokazach starych filmów.

Ale było też wczoraj dużo pięknej muzyki w dobrym wykonaniu. Szkoda tylko, że artyści posługiwali się mikroportami. Niedługo zapomnę, jak ich głosy brzmią w oryginale.

Ten sobotni wieczór był także inauguracją sezonu artystycznego Opery Krakowskiej. Jak słyszeliśmy, operowe zespoły są w dobrej formie. Czekamy więc na kolejne atrakcje.